Ένας συντάκτης του ΟΝΕΜΑΝ, προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ της απώλειας των ηρώων που τον μεγάλωσαν (και όχι μόνο αυτόν). Μίκυ, Ντόναλντ και λοιποί συγνώμη που στην Ελλάδα, ούτε εσείς δεν αντέξατε.
“Η διακοπή της έκδοσης των περιοδικών δεν ήταν μια επιπόλαια και ξαφνική επιλογή. Εδώ και πολλούς μήνες, από την αρχή του χρόνου, είχαμε επαφές και διαπραγματευόμασταν για να βρούμε βιώσιμη λύση για τα περιοδικά” γράφει ανάμεσα σε άλλα ο Χρήστος Τερζόπουλος στην ανακοίνωση που εξέδωσε, ρίχνοντας σε βαριά (κατά)θλιψη τον Θοδωρή Δημητρόπουλο και μένα. Όχι, γιατί περιέργως οι Χατζηιωάννου και Αναστασιάδης δεν ήταν φαν του Μίκυ, του Ντόναλντ και των ιστοριών τους, ούτε μόνο για το γεγονός ότι ο Έλληνας εκδότης αποφάσισε να σταματήσει/αναστείλει τις εκδόσεις του, αλλά πολύ περισσότερο, γιατί δεν μας πήρε ένα τηλέφωνο. Δεν ξέρω πόσα έχει στην άκρη ο Θοδωρής, ούτε τα δικά μου φτάνουν για να αγοράσουμε “εκδόσεις”, αλλά μια κουβέντα θα την κάναμε.
Το ΟΝΕΜΑΝ σε λίγες μέρες θα αφιερώσει όλη τη θεματολογία του στους παιδικούς του ήρωες. Αναμείνατε στο μόντεμ σας.
Άλλωστε, στην εποχή του crowdfunding, το να συνέχιζαν το Μίκυ Μάους, το ΚΟΜΙΞ, τα ΚΛΑΣΙΚΑ, το Ντόναλντ και το Αλμανάκο την κυκλοφορία τους, θα ήταν λόγος για χιλιάδες 30αρηδες (και λίγο πάνω, λίγο κάτω) να δώσουν όσα ευρώ μπορούσε ο καθένας, γνωρίζοντας άλλωστε ότι χρωστάνε πολλά περισσότερα, όχι φυσικά στον Τερζόπουλο (που ωστόσο επί 48 χρόνια εξέδιδε ό,τι πιο υγιές – μην ακούς τις φήμες ότι ο Μίκυ είναι γκέι και τα ‘χει με τον Γκούφη και τον Ο ‘Χαρα ταυτόχρονα- κυκλοφορούσε για παιδιά στην Ελλάδα εδώ και μισό αιώνα), αλλά στα παπιά, τα ποντίκια, τους σκύλους, τα άλογα και όλους τους ήρωες της Λιμνούπολης και του Μίκυ Σίτι.
Όμως, παρά τις προσπάθειες όπως διαβάζουμε στη φράση “έως την τελευταία στιγμή κρατούσαμε την σπίθα ζωντανή μήπως μπορέσει να συνεχιστεί η έκδοση των περιοδικών”, το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που θέλαμε, εμείς που μεγαλώσαμε χωρίς Γκορμίτι, Νικελόντεον και άλλα σύγχρονες εμπνεύσεις. Ο Μίκυ Μάους οδηγήθηκε στην “Κοιλάδα του Θανάτου” σε μια ένδειξη τραγικής ειρωνείας, καθώς πρόσφατα οι εκδόσεις του Τερζόπουλου γέμισαν τα βιβλιοπωλεία της χώρας με το αριστούργημα του Φλόυντ Γκότφρεντσον. Πιθανότατα, ακόμη και η εικόνα του Μίκυ να χτυπάει το κεφάλι του, ιδρωμένος και φοβισμένος, είναι ίδια με τη δική μας, όταν ακούσαμε/διαβάσαμε ότι Μίκυ Μάους τέλος.
Τέλος οι βουτιές του Θείου Σκρουτζ στο Θησαυροφυλάκιο του, τέλος οι προσπάθειες των Μουργολύκων να το κλέψουν, τέλος η αθώα γρουσουζιά του Ντόνταλντ και οι βόλτες του με το 313 αυτοκινητάκι του, τέλος οι Χιούη-Λιούη-Ντιούη (για τους οποίος πρόσφατα ενημερώθηκα από την Εύη Χουρσανίδη του Cosmo.gr ότι στη Γαλλία τους λένε Ριρί, Φιφί, Λουλού και δικαιώθηκα γιατί ο Ντιούη μου έκανε από μικρός λίγο λουλού). Τέλος, ο Μίκυ που το έπαιζε Μποντ, Μπέκας, Ράμπο και Καράτε Κιντ μαζί. Τέλος η Κλάραμπελ και ο Οράτιος με τις επιλεκτικές εμφανίσεις τους στις πολύχρωμες ιστορίες, τέλος οι πίτες της Γιαγιάς Ντακ, οι μεσημεριανοί ύπνοι του Πασχάλη, τέλος το Μαύρο Φάντασμα και ο Μαύρος Πητ, τέλος ο Σούπερ Γκούφη, τέλος ο σκέτος, χωρίς πυτζάμες και φυστίκια Γκούφη, τέλος οι συλλογές που κάναμε μικροί.
Το χειρότερο; Ότι δεν επιστρέψουν ποτέ αυτές οι πραγματικά εξαιρετικές εκδόσεις (ειδικότερα για το ΚΟΜΙΞ θα μιλήσει σύντομα ο Θοδωρής Δημητρόπουλος, γιατί επρόκειτο για κόσμημα των περιπτέρων και της παιδικής κουλτούρας μας και ας μην το καταλαβαίναμε τότε) δεν θα είναι στα χέρια της επόμενης, της μεθεπόμενης και γενικώς όσων γενιών ακολουθούν. Θα μου πεις και τι έγινε, θα ανοίξουν το iPad και θα κατεβάσουν το Candy Crush ή θα δουν εκεί interactive παιχνίδια με τους ήρωες της Disney. Όμως, η χαρά του να αγοράσεις ένα Μίκυ Μάους, να προσέξεις να μην σου σκιστεί ή τσαλακωθεί, να το βάλεις στη συλλογή σου, χάνεται οριστικά.
Εμείς οι πριν τα δεύτερα –άντα πονάμε για αυτό, γιατί πριν την ανδρική ενηλικίωση μας, πριν πιάσουμε στα χέρια μας το Nitro, το Plyaboy, το Max, πριν ανοίξουμε σχολικά βιβλία, πριν περάσουμε τα καλοκαίρια μας με τις ΔΙΑΚΟΠΕΣ, πριν γνωρίσει ο Χατζηιωάννου το δικαστή Τ (δεν έχω ιδέα ποιος είναι, όπως και όλοι εδώ μέσα, προφανώς το διαβάζουν στην αχανή Κίνα, χώρα καταγωγής, σε κάποια στέπα), πριν συνδεθούμε με ISDN γραμμή στο ίντερνετ, πριν ερωτευτούμε στο δημοτικό, πριν τα φτιάξουμε στο γυμνάσιο, πριν κάνουμε σεξ στο Λύκειο και πριν μεγαλώσουμε και γίνουμε ξενέρωτοι, περνούσαμε τα μεσημέρια μας με το Μίκυ Μάους.
Κάναμε συλλογή το ΑΛΜΑΝΑΚΟ γιατί είχε ωραίες και διαφορετικές ιστορίες και επειδή ο Ιντιάνα Γκούφυ ήταν ο πρώτος Γκούφη με υψηλό IQ, είχαμε τον Ντον Ρόσα σαν θείο (ή θεό;) που έμπαινε σαν καρτούν στη φαντασία μας και έτρεχε πάνω κάτω, ενθουσιαστήκαμε με το περιοδικό Ντόναλντ γιατί επιτέλους αναγνωρίστηκε η αξία του πιο σημαντικού ήρωα της Disney, μας κυνηγούσε η μάνα μας για να μην τρώμε με το περιοδικό στο χέρι, για να ανταλλάξουμε καμιά κουβέντα με τον αδερφό μας που καθόταν στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού με τα δικά του τεύχη.
Δεν ξέρω, ωστόσο, πώς φτάσαμε ως εδώ. Φταίει η τεχνολογία που τα έχει κάνει όλα εύκολα, ώστε ακόμη και μια βόλτα ως το περίπτερο να μοιάζε με προετοιμασία ομάδας στο Καρπενήσι; Πιθανόν. Φταίει η κρίση; Σίγουρα, αφού για να λέμε και τα πράγματα όπως είχαν (και δεν έχουν πια), οι τιμές του Μίκυ Μάους ήταν υψηλές για την εποχή, γιατί το περιοδικό το ζητούσαν οι μικροί (που πολλές φορές δεν είναι σε θέση να καταλάβουν την νομισματική αξία του ευρώ) αλλά το πλήρωσαν οι μεγάλοι και πάνω από 2 ευρώ είναι απαγορευτικό για τις μέρες μας. Στην τελική του λες, θα στα κατεβάσω στο κινητό να τα βλέπεις στα αγγλικά, να μάθεις και καμιά γλώσσα.
Όλα αυτά μαζί με την εσωστρέφεια που έχει πλήξει τις εκδοτικές εταιρίες κάθε είδους τα τελευταία χρόνια με συνέπεια να μην μπορούν να φτάσουν τις νέες γενιές, άφησαν τον Μίκυ στην κοιλάδα του Θανάτου να αργοπεθαίνει και ούτε ο Φάντομ Ντακ δεν μπορούσε να βοηθήσει, μπας και σωθεί ο (ελληνικός) κόσμος τους. Το τέλος αποδείχθηκε αναπόφευκτο, αλλά ας ελπίσουμε ότι μπορεί να επιστρέψουν. Θα είμαστε εκεί, ακόμη και στα 60, για να τα αγοράσουμε πάλι.
Τα λέμε σε λίγες μέρες πάλι...
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου