Γιάννη πότε άρχισες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Από 12 χρονών έπαιζα κιθάρα… μετά έκανα 2-3 ρόκ συγκροτήματα και αργότερα έπαιξα στα «λαϊκά» γιατί με τα συγκροτήματα δεν υπήρχε συνέπεια. Έμεινα 12 χρόνια στα «λαϊκά» και ενδιάμεσα άνοιξα μια γκαλερί όπου παραδόξως εκεί μέσα άρχισα να γράφω τραγούδια. Ζωγράφιζα 6-7 ώρες κάθε μέρα και ένας καλός ζωγράφος μου είχε πει να απομακρύνομαι από το έργο κάθε μία ώρα για να μη χαλάσω τα μάτια μου, οπότε στα διαλλείματα άρχισα να γράφω. Η επιθυμία βέβαια υπήρχε αλλά τότε μου δόθηκε ο χρόνος.
Αυτό ήτανε και ένα ξέσπασμα για να ξεφύγεις από τα λαϊκά μαγαζιά που έπαιζες;
Υπήρχε ένα κενό… μέσα μου αλλά και ίδιο στο τραγούδι. Τραγουδούσαμε αυτό που δεν μας εξέφραζε. Και είπα εδώ πρέπει να γίνει κάτι. Κατά διαβολική σύμπτωση το ίδιο σκέφτηκαν και οι Κατσιμιχαίοι και όλη αυτή η «συμμορία» εκείνης της εποχής και σκάσαμε 6-7 άτομα τότε και αυτό αναπτύχθηκε και πάει πολύ καλά και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να σβήσει. Θυμάμαι λέγανε τότε ότι αυτή η «ιστορία» σε 5 χρόνια θα έχει σβήσει. Τελικά έχουν σβήσει αυτοί που το είπανε.
Έγραψες τραγούδια διαφορετικά από το κλίμα της εποχής τότε. Τραγούδια ροκ αλλά και αρκετά σατιρικά τα οποία όμως περνούσαν πολλά σοβαρά μηνύματα. Πιστεύεις ότι μέσα από τη σάτιρα είναι πιο εύκολο να περάσεις αυτό πού θέλεις σε έναν ακροατή;
Όταν είσαι απολύτως σίγουρος για ένα πράγμα δεν το περιγράφεις αγριεμένος ή θυμωμένος. Το περιγράφεις ή λυπημένος ή ήρεμος ή χαρούμενος. Αν το περιγράψεις χαρούμενος σημαίνει ότι κατέχεις το θέμα τόσο καλά που είναι για γέλια. Δεν αφήνεις κανένα περιθώριο να πούνε «δεν κατάλαβα τι είπε». Το κάνεις τόσο καθαρό που κάποιοι το χαίρονται και κάποιοι στενοχωριούνται που βγαίνουν τέτοιες ιδέες τόσο εύκολα και κοινοποιούνται τόσο γρήγορα από τόσο πολύ κόσμο.
Ποιος ήτανε ο πρώτος σου δίσκος;
Ο πρώτος ήτανε το «Εδώ Θεσσαλονίκη» που είχε μέσα το «Ποιμενικό ρόκ». Ο δεύτερος «Για Το Καλό μου» είχε το ομώνυμο και το «Κακοσάλεσι», ο τρίτος το «Ρόζ» και ο τέταρτος το « Greco Maskara »…
Είσαι από τους λίγους που «ολοκληρωμένους δημιουργούς’». Γράφεις δηλαδή ο ίδιος το στίχο, τη μουσική και το ερμηνεύεις. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Κοίτα αυτό δεν είναι μανιέρα. Δεν το προτείνω. Απλώς οι συνεργάτες μου ήτανε τόσο δύσκαμπτοι και τόσο δυσλειτουργικοί που με ανάγκασαν να κάνω εγώ περισσότερα πράγματα. Έβλεπα δηλαδή ότι το να γράψει κάποιος ένα στίχο, ένας άλλος τη μουσική και να βρεθεί ο τραγουδιστής, τρείς άνθρωποι να συνεννοηθούν μεταξύ τους, ήτανε δύσκολο. Ο στιχουργός επειδή ήτανε στο γραφείο μέσα έγραφε επιθετικά -γιατί δε βγαίνει να τα πει εκείνος - οπότε είναι διαφορετική η ψυχολογία. Ο τραγουδιστής επειδή δε το έχει γράψει αυτός, θέλει να βάλει το δικό του οπότε το κάνει ακόμη πιο άγριο και ο συνθέτης για να εντυπωσιάσει, δε κοιτάει να παντρέψει το στίχο από έρωτα αλλά τον παντρεύει από συνοικέσιο. Γιατί μια μελωδία μπορεί να είναι καταπληκτική αλλά αν δε ταιριάζει με το λόγο, το αποτέλεσμα είναι και μπελάς μεγάλος και μέτριο.
Ενώ τα τραγούδια σου γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, σταματάς. Ποιοί λόγοι σε οδήγησαν σε αυτήν τη στάση;
Κάνοντας αυτό που γούσταρα βρέθηκα να γράφω τραγούδια και να τα τραγουδάω για 7 χρόνια. Δεν μπορούσα όμως να συνεχίσω να είμαι ο γκρινιάρης. Εφόσον κατάλαβα ότι η κατάσταση είναι έτσι και τα πράγματα είναι λάθος και πρέπει να διορθωθούν πολλά, αποφάσισα να δω τι μπορώ να κάνω εγώ να βοηθήσω με άλλους τρόπους, εκτός του τραγουδιού. Ασχολήθηκα με την αρχαία Ελλάδα και έγραψα ένα βιβλίο το οποίο κυκλοφόρησε πέρυσι από τις εκδόσεις Κάκτος με τον τίτλο «Μαίανδρος, η γυμναστική των αρχαίων Ελλήνων». Θίγει το ζήτημα πως ουσιαστικά δεν υπάρχει επαφή με την αρχαία Ελληνική γνώση όπως αυτή τουλάχιστον παρουσιάζεται στα πανεπιστήμια, στα μουσεία... Είναι ένα αποτέλεσμα 10 χρόνων έρευνας και μελέτης αρχαίων συγγραφέων.
Μετά από 20 χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία αλλά και την «μιντιακή επικαιρότητα» επέστρεψες στις «ζωντανές» εμφανίσεις, στο Ζυγό. Παρατήρησα λοιπόν ότι νέα παιδία, ορισμένα εκ των οποίων γεννήθηκαν στη διάρκεια της «σιωπής» σου, σε υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά και ξέρανε όλα τα τραγούδια σου σα να μη σταμάτησες ποτέ. Πως το εξηγείς;
Οι άνθρωποι που αγοράσανε τους δίσκους μου ήτανε κανονικοί, πλην όμως μέσα στο σύστημα φαίνονταν διαφορετικοί. Ήτανε λίγο πιο υποψιασμένοι για όσα συνέβαιναν και ήθελαν με ένα πιο ρεαλιστικό τρόπο να τα τραγουδήσουν. Από ότι μου λένε πολλά νεαρά παιδιά στα καμαρίνια οι γονείς τους προτείνουνε να ακούσουν τα τραγούδια μου και να έρθουν να δούνε τις παραστάσεις μου. Κι αυτό είναι πολύ μεγάλη τιμή για μένα.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα διπλό cd με 4 νέα τραγούδια και 35 παλιά. Είναι στα σχέδια σου να γράψεις και να ηχογραφήσεις καινούρια τραγούδια και να καταθέσεις μία ολοκληρωμένη δισκογραφική πρόταση ;
Δε μπορώ να φανταστώ αυτή τη στιγμή ότι θα καθίσω να γράψω τραγούδια γιατί η καθημερινότητα μας ξεπερνάει καθημερινά. Και δε μπορώ να την παλέψω τραγούδι με τραγούδι, ένα-ένα δηλαδή ανάλογα με αυτό που συμβαίνει, γιατί κανείς δε ξέρει τι του ξημερώνει. Έχω όμως μια επιθυμία να κάνω ένα δίσκο με κάποια αγαπημένα μου τραγούδια, όπως τα είχα στο μυαλό μου τότε, με καινούριο ήχο.
Δίνεις ιδιαίτερη σημασία στον ήχο. Στις ηχογραφήσεις σου έβγαζες έναν προσωπικό ηχητικό χαρακτήρα και χρησιμοποιούσες μουσικούς «πρώτης γραμμής».
Ήτανε μια δική μου ιδέα στην οποία προσυπέγραψαν ακαριαία ο παραγωγός μου Ηλίας Μπενέτος και ο Μάτσας. Τους είπα: «Υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να έχουμε 5 μουσικούς που να παίζουνε καλά και σκέφτηκα να πάρουμε τους καλύτερους». Τους άρεσε η ιδέα και ξεκινήσαμε με μία ομάδα που ήτανε ο ένας καλύτερος από τον άλλο.
Σε ένα δύσκολο, από όλες τις απόψεις χειμώνα, αποφασίζεις να εμφανιστείς τη σκηνή.
Ξεκινάμε στο «Σταυρό του Νότου» με το Διονύση Τσακνή και το Νίκο Ζιώγαλα κάθε Παρασκευή και Σάββατο από τις 7 Οκτώβρη για 2 μήνες. Συμβαίνει το εξής... Εμείς μάλλον θέλαμε από καιρό να κάνουμε παρέα και δεν αφήνανε οι δουλειές. Και τώρα με το που συμφωνήσαμε να κάνουμε κάτι μαζί έχω την εντύπωση ότι βρισκόμαστε και κάνουμε παρέα και δεν ασχολούμαστε με το τι θα παρουσιάσουμε. Πολύ φοβάμαι δηλαδή ότι θα είναι στα μέτρα μου το πρόγραμμα…. χύμα δηλαδή… (γέλια).
Δισκογραφία Γιάννη Μηλιώκα
Εδώ Θεσσαλονίκη (1985)
Για το καλό μου (1986)
Και άλλα πολλά εμπριμέ (1988)
Greco Maskara (1990)
Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του (1991)
Άκουσε λίγο το Γιάννη (1993)
Hello Baby (1995)
Νομίζω (1998)
Ένας σε δύο(2009)
Συμμετέχει επίσης στους δίσκους: Noκ άουτ (1986), Ζήτω το Ελληνικό τραγούδι (1987), Η Γλυκερία Live στο Λυκαβηττό (1992)
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου