Back To The Future (trilogy): Τρέχοντας με 88 μίλια την ώρα

Κάθε φορά που κάνω μια μαλακία (η οποία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν σκεφτόμουν λιγάκι καλύτερα τι παίζει) καταλήγω να εύχομαι να είχα μια προσωπική χρονομηχανή, να  μπορώ να γυρίσω πίσω στη στιγμή που όλα ξεκίνησαν και να σταματήσω τον εαυτό μου από το να πάρει την λάθος απόφαση. Όμως, το ταξίδι στο χρόνο είναι όντως απλά ένας ευσεβής πόθος; Θα γίνει ποτέ πραγματικότητα; Και αν ναι, ποιοι κανόνες πρέπει να τηρούνται; (Μόλις έγραψα εισαγωγή που κολλάει/περιγράφει άλλες 2 γαμάτες ταινίες. Μόνο την μία σκοπεύω να παρουσιάσω αργότερα, καθώς το Timecop είναι για προσωπική απόλαυση και όχι τόσο για πρόταση…).

Όπως ξαναέγραψα, τα ’80s ήταν η εποχή που η έλευση των προσωπικών ηλεκτρονικών υπολογιστών και η εντύπωση ότι τούτα τα μαραφέτια μπορούν να κάνουν τα πάντα, έδινε το δικαίωμα να ονειρεύεται κάποιος ένα καλύτερο κόσμο στο μέλλον. Λίγο οι άγνωστες δυνατότητες τους, λίγο οι θεωρίες του Αλβέρτου, αρκούν για να δώσουν το έναυσμα στο σεναριακό δίδυμο Bob Gale/Robert Zemeckis να γράψουν μια διασκεδαστική και καθηλωτική περιπέτεια στον χρόνο, το “Back to the Future”!

Και για να μην κρύβομαι, δέχομαι την σπουδαιότητα των Lucas/Spielberg στον τομέα των
“παραμυθιών” και ναι, ήταν πρωτοπόροι και ναι, στην ουσία αυτοί ευθύνονται για τον όρο“blockbuster” στο σινεμά (ο οποίος ξεκίνησε στην ουσία στα τέλη του ’70 και ευδοκίμησε/ωρίμασε στην δεκαετία του ’80) με τις υπέροχες ιστορίες τους, αλλά όραμα σαν του Zemeckis στην σκηνοθεσία δεν έχει κανένας άλλος παραμυθάς, τουλάχιστον μέχρι τώρα. (Τον αγαπημένο μου Wes Anderson δεν τον βάζω σε αυτή την κατηγορία, αν και είναι λίγο “παραμυθάκια” τα έργα του).

Στο απίστευτο σενάριο λοιπόν, προσθέτουμε τον teen idol Michael J. Fox για να τραβήξουμε το κοινό με την μεγαλύτερη καταναλωτική δύναμη και η επιτυχία της παραγωγής έρχεται να σε συναντήσει στις 10.04 μ.μ. (θα καταλάβεις τι εννοώ όταν δεις τα φιλμ)!!!

Χωρίς να υπήρχε πρόθεση για να γυριστούν 3 ταινίες, στο τέλος του πρώτου φιλμ υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να δοθεί στην ιστορία συνέχεια , η οποία κρίθηκε απαραίτητη μετά την αγάπη που έδειξε το κοινό στο “Back to the Future”. Οι δύο επόμενες ταινίες γράφτηκαν και γυρίστηκαν μαζί (όπως οι δύο συνέχειες του “Matrix” άλλα και όπως ολόκληρη η τριλογία του “The Lord of the Rings”) και
προβλήθηκαν στις αίθουσες με διαφορά ενός χρόνου.

Εν συντομία, το στόρι πάει κάπως έτσι: τρελαμένος ιδιοφυής (και περιπτωσάρα) επιστήμονας, ο Έμμετ Μπράουν, μετατρέπει μια Delorean σε χρονομηχανή. Καθώς τη τεστάρει με τη βοήθεια του Μάρτι Μακφλάη που συχνάζει στο εργαστήριο του, γίνεται μπέρδεμα και ο έφηβος Μάρτι πηγαίνει 30 χρόνια πίσω, από το 1985 στο 1955. Εκεί προσπαθεί να σώσει το μέλλον το οποίο διατάραξε με την άφιξη του στο παρελθόν …Δε σου λέω πως, πρέπει να το δεις!

Γυρίζοντας πίσω στο παρόν, όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Όμως δεν είναι! Εμφανίζεται από το πουθενά ο Μπράουν και παίρνει τον Μάρτι στο μέλλον, 30 χρόνια μετά (έτος 2015 μ.Χ.) όπου ζει πλέον ο επιστήμονας για να διορθώσουν ένα λάθος που έχει γίνει. Νέα παρέμβαση στο παρελθόν (πίσω στο 1955 ξανά) και, μα τον Δία, πάλι γίνονται στραβές! Ο Μάρτι μαθαίνει κάτι που δεν έπρεπε και εκεί που θα ξεμπέρδευε με τα ταξίδια, αναγκάζετε να γυρίσει πίσω άλλα 70 χρόνια (100 χρόνια από το αρχικό του παρόν, δηλαδή 1885).

Βασικά, όπως όλες οι καλές τριλογίες, σε κρατάει σε εγρήγορση και αγωνία συνεχώς και αν ξεκινήσεις να βλέπεις το πρώτο φιλμ, θα καταλήξεις να λιώνεις για 6 ώρες βλέποντας και τα 3 μέρη. Μην κάνεις το λάθος να το ξεκινήσεις βράδυ έχοντας πρωινό ξύπνημα την άλλη μέρα!

πηγή