Diego Armado Maradona "o comadande" των γηπέδων

Ποιος δεν έχει δει ή δεν έχει ακούσει έστω κάτι για τον μεγάλο αυτό αθλητή που ακούει στο όνομα Ντιέγκο Αρμάδο Μαραδόνα ( Diego Armado Maradona ) όπως σωστά προφέρεται. Γεννημένος στη Λάνους του Μπουένο Άιρες της Αργεντινής στις 30 Οκτωβρίου του 1960 δεν άργησε να κάνει εμφανή την παρουσία του στα αθλητικά δρώμενα.

Σε ηλικία μόλις 15 ετών έγινε επαγγελματίας με τα χρώματα της Αρχεντίνος Τζούνιορ ενώ στα 16 του σκόραρε για πρώτη φορά απέναντι στη Σαν Λορέντζο. Με την μεταπήδηση του στην Μπόκα Τζούνιορς ξεκίνησε ένα μακρύ αλλά συνάμα μαγικό ταξίδι για τον νεαρό τότε Αργεντίνο άσσο που έμελλε να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα του στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Λόγω της ηλικίας του δεν μπόρεσε να λάβει μέρος στο Μουντιάλ του 1978 ( παγκόσμιο κύπελλο ) γιατί ήταν μόλις 18 χρόνων και δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής αλλά τον αμέσως επόμενο χρόνο με την Εθνική ομάδα των Νέων κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο, το οποίο ήταν και η αρχή για μια μεγάλη πορεία στα γήπεδα.

Στο μουντιάλ της Ισπανίας το 1982 ως βασικό μέλος του εθνικού συγκροτήματος της Αργεντινής δεν κατάφερε να διακριθεί, διατηρώντας το τρόπαιο για τη χώρα του, αφού αποκλείστηκε στα προημιτελικά από την αιώνια αντίπαλο της Βραζιλία, με εκείνον να αποβάλλεται από το παιχνίδι εξ αίτιας του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του κάτι για το οποίο δεν τον κατηγόσαν οι συμπατριώτες του.

Η κακή πορεία της Εθνικής Αργεντινής δεν ξεθώριασε στο παραμικρό τη λάμψη του χαρισματικού αυτού παίκτη αφού η Ισπανική Μπαρτσελόνα του προσέφερε ένα παχυλό συμβόλαιο έτσι ώστε να τον εντάξει στο δυναμικό της ( 1982-1985 ). Η Ισπανία δεν ήταν και τόσο '' τυχερός '' ποδοσφαιρικός προορισμός για τον Ντιεγκίτο και σε συνδυασμό με κάποια προβλήματα υγείας φεύγει από την Primera Division και βρίσκει ποδοσφαιρική στέγη στο Campionato της γειτονικής Ιταλίας.

Ο Μαραντόνα βρίσκει ποδοσφαιρικό λιμάνι στην μικρή έως τότε ομάδα του φτωχού νότου τη Νάπολι. Μία ομάδα που ο Μαραντόνα την πήρε στην κυριολεξία από το χέρι και την ανέδειξε σε μία μεγάλη και υπολογίσιμη δύναμη την εποχή εκείνη. Κοιτώντας στα μάτια μεγάλους αντιπάλους της όπως τη Γιουβέντους, Μίλαν, Ιντέρ κ.α. Με τη Νάπολι ο Μαραντόνα κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα Ιταλίας ( scudetto ), 1 κύπελλο Ιταλίας και το Κύπελλο UEFA 1989.

Ο Ντιέγκο λατρεύτηκε σαν επίγειος θεός στη Νάπολι αν και τα εξωγηπεδικά του παραστρατήματα έδιναν και έπαιρναν εκείνο το διάστημα στα ΜΜΕ.

Το αμέσως επόμενο μουντιάλ του Μεξικού το 1986 έμελλε να είναι το αποκορύφωμα της καριέρας του κατακτώντας το παγκόσμιο κύπελλο για λογαριασμό της χώρας του, κάτι που το είχε στερηθεί αλλά και κατηγορηθεί γι΄αυτό στο μουντιάλ της Ισπανίας. Με ηγετική μαεστρία και μεγάλες εμφανίσεις οδήγησε την ομάδα του στην κορυφή της παγκόσμιας elit του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Φυσικά η μαγικές του κινήσεις μάγεψαν τους λάτρεις του ποδοσφαίρου αλλά και δίχασαν όπως ''Το χέρι του θεού '' στο πρώτο τέρμα απέναντι στην Αγγλία, είδη είχε ξεκινήσει ο μύθος του και η αναπόφευκτη σύγκριση του με τον μεγάλο Πελέ.

Στο αμέσως επόμενο μουντιάλ του 1990 μπόρεσε και κατέλαβε τη 2η θέση στο θεσμό πίσω από την ομάδα της Γερμανίας που αν και η ομάδα του είχε μείνει με 9 παίχτες χρειάστηκε ένα αμφισβητούμενο πέναλτι για να χρίσει τη νέα παγκόσμια πρωταθλήτρια. Όπως και να έχει σε εκείνο το πρωτάθλημα ο Μαραντόνα χειροκροτήθηκε από τους χιλιάδες Ιταλούς φιλάθλους που βρίσκονταν στο γήπεδο και τον τίμησαν για τη μεγάλη του προσφορά στο άθλημα.

Όμως το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει και με κύριο λόγο τα πολλά εξωγηπεδικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, η καριέρα του άρχισε να φθίνει με αποκορύφωμα το τέλος του αγώνα στο μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994 απέναντι στο εθνικό συγκρότημα της Ελλάδος όπου και βρέθηκε θετικός σε απαγορευμένες ουσίες.

Τελευταίοι σταθμοί στην ποδοσφαιρική του καριέρα ήταν η Σεβίλλη, η Νιούελς Όλντ Μπόις και η ομάδα της καρδιάς του Μπόκα Τζούνιορς, επισφραγιζόντας έτσι την πορεία του στα γήπεδα ως αθλητής.

Η φανέλα με το θρυλικό Νο 10 έχει αποσυρθεί από το εθνικό συγκρότημα της χώρας ως ένδειξη προσφορά.

Το τι έκανε στην προσωπική του ζωή δεν μας αφορά ο κάθε άνθρωπος έχει τα πάθη του, που τον υποβάλουν σε αυτοκαταστροφή, όμως η πορεία του και η διαδρομή του στους αθλητικούς χώρους τον συγκαταλέγουν στο βάθρο των κορυφαίων αθλητών ποδοσφαίρου (εάν όχι ο κορυφαίος ) όλων των εποχών.