Ευρωμπάσκετ ’87: Οταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά σήκωσαν την Ελλάδα ψηλά

Ηταν το 1987 τότε που οι Ελληνες ένοιωσαν την πρώτη μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια για τον ελληνικό αθλητισμό ο οποίος σε ομαδικό επίπεδο κατακτά την κορυφή της Ευρώπης. Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους, ψάλλει τον Εθνικό Υμνο με τις γαλανόλευκες στα χέρια και το μπάσκετ γίνεται επισήμως το δεύτερο πιο λαοφιλές άθλημα στην χώρα.


Οι Ελληνες ήταν λάτρεις του ποδοσφαίρου και τα γήπεδα στους αγώνες γέμιζαν ασφυκτικά. Ωστόσο το ποδόσφαιρο δεν είχε δώσει μέχρι τότε χαρά στους Ελληνες σε επίπεδο εθνικής ομάδας. Ετσι ήρθε ένα άλλο άθλημα με μία χρυσή γενιά παικτών, να αναπληρώσει και με το παραπάνω αυτό το κενό.
Ηταν η εθνική ομάδα του μπάσκετ με παίκτες οι οποίοι όχι μόνο έκαναν διάσημο το άθλημα αυτό στην Ελλάδα, αλλά οι ίδιοι θα μπορούσαν να σταθούν στα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου, ίσως και στο ΝΒΑ.


Ας περάσουμε όμως στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης, ή αλλιώς Ευρωμπάσκετ. Η διοργάνωση του 1987 ήταν η 25η που διοργανώθηκε από την FIBA και ήταν από τις πιο δύσκολες όλων των εποχών. Το τουρνουά πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στο σχετικά καινούριο τότε Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ). Μασκότ της διοργάνωσης ήταν ο πελαργός με το όνομα Ολύμπιος.

Ο χαρακτηρισμός ως της πιο δύσκολης διοργάνωσης δεν ήταν τυχαίος. Ομάδες όπως της θρυλικής Σοβιετικής Ένωσης των Βάλτερς, Βολκόφ, Μαρτσουλιόνις, Τσατσένκο, της Γιουγκοσλαβίας με παίκτες όπως οι Ντράζεν Πέτροβιτς, Ντίβατς, Ράτζα, της Ισπανίας με θρύλους όπως οι Σαν Επιφάνειο, Σιμπίλιο, Χιμένεθ, αλλά και της Ιταλίας των Ρίβα, Μπρουναμόντι, Μανίφικο μόνο ως εύκολα αντιμετωπίσιμες δεν μπορούσες να τις χαρακτηρίσεις. Μέσα σε αυτά τα μεγαθήρια ήταν και η Ελλάδα η οποία τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να εδραιώνεται με τις εμφανίσεις της ως μία νέα αλλά και μικρή (από άποψη ιστορίας) ομάδα, με πολύ αξιόλογους όμως παίκτες.

Πρώτος αγώνας για την Εθνική μας ήταν με την Ιταλία την οποία και κερδίζουμε με 90-78. Αμέσως επόμενο θύμα των Ελλήνων παικτών ήταν η θρυλική Γιουγκοσλαβία η οποία ηττάται σε ένα δύσκολο ματς με 81-77. Και έρχεται ο μεγάλος τελικός.

Σε ένα κατάμεστο ΣΕΦ το οποίο σειόταν κυριολεκτικά με το άκουσμα του Εθνικού Ύμνου και της ιαχής «Ελλάς-Ελλάς», η μικρή Ελλάδα των 8,5 εκατομμυρίων κατοίκων αντιμετώπιζε την Σοβιετική Ένωση των 250.000.000

Η Ελλάδα κατέβηκε στο γήπεδο με τους: Νίκο Σταυρόπουλο, Παναγιώτη Γιαννάκη, Αργύρη Καμπούρη, Νίκο Λινάρδο, Παναγιώτη Καρατζά, Μιχάλη Ρωμανίδη, Νίκο Φιλίππου, Λιβέρη Ανδρίτσο, Παναγιώτη Φασούλα, Μέμο Ιωάννου, Φάνη Χριστοδούλου, Νίκο Γκάλη, ενώ προπονητής ήταν ο Κώστας Πολίτης.


Η Σοβιετική Ένωση έπαιξε με τους: Αλεξάντερ Βολκώφ, Χέινο Έντεν, Σεργκέι Ταρακάνοφ, Βαλντεμάρας Κομίσους, Σεργκέι Μπαμπένκο, Βαλερί Τικονένκο, Βάλντις Βάλτερς, Βλαντιμίρ Τσατσένκο, Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Σεργκέιους Γιοβάισα, Βίκτορ Πανκράσκιν, Βαλερί Γκομπόροφ και προπονητή τον:Αλεξάντερ Γκομέλσκι.

Το παιχνίδι απλώς απολαυστικό με την αγωνία να διαρκεί μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όλα τα παιδιά έδωσαν ό,τι είχαν στην ψυχή τους προκειμένου η Ελλάδα να κερδίσει, ωστόσο χωρίς να υπάρχει η διάθεση να αδικηθεί κανείς, το χάιλάιτ του αγώνα ήταν η τερατώδης ψυχραιμία που έδειξε ο Αργύρης Καμπούρης στις τελευταίες του βολές φέρνοντας την εθνική μας μπροστά στο σκορ.


Για την Ιστορία, οι 128 πόντοι των Γιουγκοσλάβων στον προημιτελικό με την Πολωνία συνιστούν το δεύτερο καλύτερο επιθετικό ρεκόρ ομάδας σε Ευρωμπάσκετ. Επίσης, οι Σοβιετικοί στην φάση των ομίλων νίκησαν τους Γιουγκοσλάβους 100-93 σε ένα ματς που κανείς δεν φανταζόταν τότε, ότι θα ήταν η τελευταία τους αναμέτρηση σε Ευρωμπάσκετ. Φυσικά, MVP και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης ήταν ο Γκάλης με (37 πόντους μ.ο.) αφήνοντας πίσω του τον Ντράζεν Πέτροβιτς με (22,7 πόντους μ.ο.).

Ας αφήσουμε όμως τα λόγια και να θυμηθούμε τα τελευταία λεπτά του συγκλονιστικού αυτού παιχνιδιού...