Δεν ξεχνώ τον Αλ Μπάντι

Τον Απρίλιο του 1987 το κανάλι FOX πρόβαλε την πρώτη σειρά στην ιστορία του, το “Παντρεμένοι Με Παιδιά”. 25 χρόνια μετά, ο Αλ Μπάντι παραμένει ένας ήρωας για όλους μας.


Ο Αλ θα έμπαινε σπίτι του, κουρασμένος ύστερα από μια ακόμα ανούσια μέρα στη δουλειά που μισεί, ως πωλητής παπουτσιών, και θα φώναζε τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Στο ιδανικό του σενάριο, κανείς δε θα απαντούσε. Έτσι ο Αλ θα είχε όλο το σπίτι για τον εαυτό του, για να ζήσει για ένα ακόμα απόγευμα την αγαπημένη του στιγμή της μέρας: Να αράξει στον καναπέ, να κρεμάσει το δεξί του χέρι στο παντελόνι του, και να ανοίξει την τηλεόραση όπου έχει αθλητικά.

Αυτό ήταν το πιο αναγνωρίσιμο μοτίβο του παραιτημένου ήρωα Αλ Μπάντι, πρωταγωνιστή σε μια αληθινά ριζοσπατική σάτιρα της μεσοαστικής οικογένειας. Αυτός ο άντρας σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας και ζει την κόλασή του μέρα με τη μέρα, αντιμετωπίζοντάς την με ανίερο χιούμορ και λατρεία για τις μικρές χαρές της ζωής του. (Μία λέξη: Τουαλέτα.)

Ο Αλ Μπάντι του θεού Ed O’Neill εμφανίστηκε πριν 25 χρόνια, αλλά παραμένει σπουδαίος.



Μεγάλες ατάκες





“Οι ωραίες γυναίκες μας κάνουν να αγοράζουμε μπύρα, οι άσχημες γυναίκες μας κάνουν να πίνουμε μπύρα!” Τι παραπάνω χρειάζεται να ξέρεις κανείς για τη ζωή;

Ο ξεκαρδιστικός κυνισμός του Αλ επεκτεινόταν όμως σε κάθε πιθανή πτυχή της καθημερινότητάς του. Αξέχαστη μου είναι ακόμα η σκηνή που η κόρη του (Christina Applegate, άλλος ένας θησαυρός που μας έδωσε αυτή η σειρά) τον ρωτάει αν την αγαπάει κι ο Αλ δίνει την επική απάντηση

“Αγάπη, μίσος, κοίτα, είμαστε οικογένεια, ποια είναι η διαφορά;”


Ίδια είναι η αντιμετώπιση που έχει για τη γυναίκα του, με διαλόγους σαν:
-Did you miss me?
-With every bullet so far.

Όταν κάθεται με τον φίλο του τον Στιβ στον καναπέ για καβλάντα, εκστομίζει ατάκες όπως, “Κάποιος είπε στις γυναίκες πως μπορούν να αρχίσουν να απολαμβάνουν το σεξ κι εκείνες!” Ενώ τα χειρότερα τα φυλάει για τις πιο χοντρές από τις πελάτισσές του, τις οποίες προσβάλει με εφευρετικότητα που δεν έχει σε κανένα άλλο τομέα της ζωής του.

-Το λες αυτό μπροστά μου;
-Θα το έλεγα από πίσω σου αλλά δε θα μου φτάσει η βενζίνη.



Αγάπα το γείτονά σου

Ή, για την ακρίβεια, το αντίθετο. Ο Αλ εκφράζει εκείνο το καλά κρυμμένο κομμάτι του πολιτισμένου εαυτού μας που ζηλεύει όποιον μοιάζει πιο ευτυχισμένος και πιο πλήρης από εμάς. Ωραίο δηλαδή το Αγάπα τον γείτονά σου, αλλά όταν είσαι ο Συνηθισμένος Αλ και έχεις για γείτονες το εκνευριστικά τέλειο ζευγάρι της Μάρσι και του Στιβ, δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα.


Η εκπληκτική στιχομυθία καθώς η Μάρσι κι ο Στιβ αποχωρούσαν από τον Μπαντ-όσπιτο μετά από μια ακόμα επίδειξη της αγάπης και της τελειότητάς τους:

-Σε αγαπώ, Μάρσι.
-Σε αγαπώ, Στιβ.
-Τους μισώ, Πέγκι.
-Σε μισούν, Αλ.

Πόση αλήθεια κρύβεται σε ένα τετράστιχο επανάληψης δώδεκα μόλις λέξεων.



Είναι η έκφραση κάθε μας φόβου




Όπως όμως ο Αλ εκφράζει τις μικρές κακίες και γκρίνιες που φοβάσαι να πεις φωναχτά, είναι την ίδια στιγμή και το σύνολο όλων όσων τρέμουμε μη γίνουμε. Ο Ed O’Neill λέει πως όταν διάβασε το σενάριο του πιλότου σκέφτηκε έναν θείο του, ο οποίος ζούσε μια εντελώς συνηθισμένη ζωή παραίτησης, και έχτισε τον Αλ γύρω από αυτή τη λογική.

Έτσι, θα ακούσουμε πολύ συχνά στη διάρκεια της σειράς τον Αλ να κορδώνεται για τα κατορθώματά του στο κολλέγιο, όπου ήταν αθλητικός ήρωας μάλιστα (4 touchdowns σε ένα παιχνίδι, δεν ξέρω αν το ακούσατε) και μετά, όπως διηγείται μια φορά στα δυο παιδιά του,

“Ύστερα ήρθε η μητέρα σας.”
“Τέλος.”


Άουτς, αλλά ναι. Πόσοι δε φοβούνται πως η ακμή τους είναι μέχρι τη στιγμή εκείνη που θα συμβιβαστούν απολύτως με τον γάμο; Ο Αλ βαριέται τις υποχρεώσεις του, έχει μια δουλειά που θεωρεί απόπατο της αντρικής ύπαρξης, έχει κενή γυναίκα, έχει δύο παιδιά που, να το θέσουμε ευγενικά, είναι τούβλα, και έχει και τη Μάρσι με τον Στιβ να του υπενθυμίζουν διαρκώς όλα όσα δεν είναι.

Ποιος δεν το φοβάται αυτό; Ο Αλ Μπάντι είναι το σπαρταριστό ψηφιδωτό των φόβων μας. Πραγματικά, δε θα ήθελα να είμαι (ή να γίνω) ο θείος του Ed O’Neill.




Άνοιξε το δρόμο

Θα είχαμε Χόμερ Σίμπσον σήμερα όπως τον ξέρουμε, αν δεν ήταν ο Αλ Μπάντι;

Γενικότερα, οι οικογενειακές σειρές μέχρι τότε έμοιαζαν περισσότερο με πράγματα σαν το Brady Bunch, ζωή, κέφι, χαρά, χαριτωμένα μουτράκια, εντελώς “Pleasantville” κατάσταση. Μετά τον Αλ Μπάντι περάσαμε σε μια ταιριαστά πολύπλοκη εποχή καθημερινών ηρώων που είχαν περισσότερα να πουν στον αληθινό άνθρωπο.

Και τα προβλήματα, και οι φόβοι, και αυτά που θες να πεις αλλά κωλώνεις, και η μεγάλη σάτιρα της βολεμένης ζωής. Ο Αλ μας έδωσε πολλά.




O Ed O’Neill είναι μεγάλη μορφή

Τέλος, ο ίδιος ο ηθοποιός είναι απλά φοβερός. Δεν είναι απλά ότι ο Αλ ήταν θεός στις αντιδράσεις του, παίζοντας με ίδια ευκολία τη σωματική κωμωδία αλλά και παραδίοντας ατάκες με ξεκαρδιστική καυστικότητα. Ο Ed O’Neill, έχοντας μια σταθερά τίμια καριέρα από εκείνη τη σειρά μέχρι σήμερα, ξαναζεί μεγάλες στιγμές δόξας εδώ και 3 χρόνια, παίζοντας ένα άλλο είδος πάτερ φαμίλια.

Στο “Modern Family” είναι λίγο πιο άνετος, πιο κουλ, πιο λεφτάς, έχει πιο #firstworldproblems όπως κι αν το κάνεις, και γι’αυτό έχει εξελιχθεί σε κάτι άλλο. Οι δύο πιο σημαντικοί ρόλοι του διαφέρουν αισθητά, τόσο σε γράψιμο, όσο και στο πώς τους ερμηνεύει, δείχνοντας πως δεν είναι ηθοποιός της μίας μουτσούνας.

Όμως όπως και να το κάνεις, ο Τζέι είναι λεφτάς, έχει trophy wife την Sofia Vergara, ωραίους και συμπαθείς ανθρώπους για οικογένεια, και έχει ζεστασιά. Ο Τζέι αντιπροσωπεύει την φαντασίωση. Ο Αλ Μπάντι αντιπροσωπεύει την Αλήθεια. Ακόμα και 25 χρόνια μετά.



πηγή