Τα σνακ που παίρναμε μικροί μανιωδώς από το περίπτερο

Οι συντάκτες του Cosmo θυμήθηκαν πού χαλούσαν όλο τους το χαρτζιλίκι, ή μάλλον σε ποιον περιπτεριακό πειρασμό δεν μπορούσαν να αντισταθούν με τίποτα. Μεταξύ μας, ακόμα προσπαθούν.





Τα Smarties

Ποτέ δεν έκρυψα την αδυναμία μου στα γλυκά και κυρίως στη σοκολάτα. Πάντα προσπαθούσα να τα τρώω με μέτρο όμως, διαφορετικά δεν θα είχα το σημερινό μου σωματότυπο, αλλά θα θύμιζα μάλλον παλαιστή του Σούμο! Εκεί που έχανα το μέτρο όμως ήταν με τα Smarties. Ναι, τα γνωστά πολύχρωμα σοκολατένια κουφετάκια που σου αποκαλύπτονται κάθε φορά που γυρίζεις ανάποδα τη μακρόστενη χάρτινη συσκευασία. Δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθώ μπροστά σε περίπτερο και να μην αγοράσω. Και παρά την εμμονή μου, δεν τα χόρασα ποτέ. Ακόμα τρώω Smarties πού και πού...


Οι καραμέλες βουτύρου

Το σνακ που θυμάμαι πιο έντονα από την παιδική μου ηλικία είναι εκείνες οι στρογγυλές καραμέλες βουτύρου! Ενώ δεν έτρωγα πολλά γλυκά, ούτε καν σοκολάτες, τις συγκεκριμένες καραμέλες δεν τις χόρταινα με τίποτα. Μπορούσα να πάρω δύο συσκευασίες από το περίπτερο και μέσα σε ένα διάλειμμα να τις έχω φάει όλες! Ευτυχώς που και οι φιλενάδες μου τις λάτρευαν, οπότε πάντα κάποια θα έφερνε ένα έξτρα πακετάκι! Ακόμα μου έρχεται στο μυαλό η γεύση τους. Άραγε τις πουλάνε ακόμα στα περίπτερα;


Τα Δρακουλίνια

Πατατάκια, γαριδάκια, φουντούνια. Πολύ πιθανό να με θεωρείτε εξωγήινη αλλά ποτέ δε με τρέλαναν όλα αυτά. Είχα μια φανερή προτίμηση, αδυναμία, λατρεία, αφοσίωση (ναι, μπορώ να συνεχίσω να γράφω αιωνίως!) στα γλυκά. Όμως την πρώτη φορά που δοκίμασα τα Δρακουλίνια σε ένα πάρτι δημοτικού συνειδητοποίησα τι έχανα τόσο καιρό. Θες το σχήμα τους που έκανε τη παιδική φαντασία μου να οργιάζει; Θες η πολύ έντονη -αλλά απολαυστική- γεύση τους; Όλα συνηγορούσαν υπέρ της μικρής εκείνης σακουλίτσας που με περίμενε στωικά στο περίπτερο. Και μεταξύ μας, ακόμα περιμένει...

Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω από το ντουλάπι του μυαλού μου, ποιο σνακ ήταν (ή παραμένει) το κόλλημα μου, γιατί πιθανότατα αυτός ο μυστηριώδης μεταβολισμός για τον οποίο μιλάνε δεξιά μου και αριστερά μου (όσοι κάνουν δίαιτα, ενώ ως τώρα εγώ ποτέ δεν έμαθα πώς είναι αυτό το "από Δευτέρα") να δημιουργήθηκε από τις βόλτες μου στα περίπτερα και τις συνεχείς αγορές και καταναλώσεις οτιδήποτε είχε E στο πίσω μέρος της συσκευασίας.

Όμως, νομίζω πώς τα Δρακουλίνια, σε μια στιγμή απόλυτης αντικειμενικότητας και νηφαλιότητας θα ήταν η last snack επιλογή μου. Ίσως επειδή μου φέρνουν εικόνες -που τα έβαζα στο στόμα όπως αυτός ο ξανθός (;) μικρός δράκουλας στη διαφήμιση, ίσως επειδή ήταν κόκκινα (και πάντα με κέρδιζε αυτό το χρώμα) και πιθανότατα επειδή ήταν τα πιο πικάντικα όλων, κάτι που αποτελεί οδηγό για τους σιελογόνους αδένες μου από τότε που με θυμάμαι.

Και τέλος, επειδή ήταν αυτά που με δυσκόλευαν αρκετά στο να φάω πάρα πολλά, να σκάσω δηλαδή. Και ως γνωστόν, αυτό που σε δυσκολεύει, το θες περισσότερο.


Τα Pizza Mexicana

Αν μου πεις τι προτιμάς γλυκό ή αλμυρό, θα σου πω πριν καν ολοκληρώσει την φράση σου, αλμυρό. Ναι μπορώ να ζήσω χωρίς σοκολάτες, όχι όμως χωρίς γαριδάκια (στο δικό μου μυαλό, όλα είναι γαριδάκια). Ωραία τα φουντούνια, πολύ ωραία και τα δρακουλίνια (ναι και εγώ έκανα τον δράκουλα μαζί τους) αλλά κανένα δεν συγκρίνεται με την γεύση των pizza mexicana. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ονομάστηκαν mexicana αλλά δεν έχει σημασία. Φέρτε τα πίσω. Και φυσικά στο γνωστό κυκλικό τους σχήμα.


Τα γλεφιτζούρια

Σε αντίθεση με τώρα, μικρή έτρωγα ελάχιστα γλυκά. Όμως, στο σχολείο τα κορίτσια είχαμε ένα trend. Στο πρώτο ή δεύτερο διάλειμμα να τρώμε γλειφιτζούρι. Έτσι λοιπόν κάθε μέρα 08.50 μόλις χτυπούσε το κουδούνι για το πρώτο διάλειμμα κατεβαίναμε και περιμέναμε στην ουρά του κυλικείου. Όπως καταλαβαίνεις γινόταν χαμός καθώς πεινασμένοι έφηβοι ήθελαν να φάνε το πρωινό τους και τρελές έφηβες να φάνε το γλειφιτζουράκι τους. Θυμάμαι έκανε 30 λεπτά του ευρώ και ήταν η πρώτη χρονιά που είχαμε το ευρώ στην Ελλάδα οπότε κάναμε τις συγκρίσεις με τις δραχμές. Το γλειφιτζούρι όσο τελείωνε σε οδηγούσε σε μια τσίχλα που ναι μεν είχε φανταστική γεύση αλλά διαρκούσε λίγο καθώς γινόταν λάστιχο. Και μετά τρέχαμε για τσίχλες. Και λίγο αργότερα μας κυνηγούσαν οι καθηγητές να τις φτύσουμε. Γκρρρ...

Τα Φουντούνια... Σαλάμ

Τα Φουντούνια είναι παντοτινά. Αν δεν είναι Φουντούνια δεν είναι στη μόδα και τα Φουντούνια δεν είναι ποτέ out of fashion. Που θα πει: ακόμα τα τρώω. Αν κάνω δίαιτα, αυτό είναι το ελεύθερο γεύμα μου. Ναι, από μικρή τα τσακίζω. Κομμάτι - κομμάτι. Ένα - ένα και απαντούσα στην μητέρα μου, που έλεγε, αυτό θα φας; Φουντούνια σαλάμ, Φουντούνια μαλακόμ, αυτό φατάχ. Από την διαφήμιση του Χάρρυ Κλυν, αν ακόμα δεν καταλάβατε μικροί (και ανόητοι). Πάντα είναι νόστιμα. Είναι η καλύτερή μου φίλη, όταν οι κολλητές μου δεν με καταλαβαίνουν και ο πιο πιστός σύντροφός μου, όταν δεν έχω παρέα για τανία. Αν ποτέ τα άλλαζα, πάλι φουντούνια θα έπαιρνα…


Τα Haribo

Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να τρέφομαι αποκλειστικά από το περίπτερο. Και τα νερά του τα έχει, και τα αναψυκτικά και τις 250 διαφορετικές σοκολάτες-καραμέλες-τσίχλες-ζελεδάκια. Δεν ξέρω πόσες μέρες θα άντεχα. Δεν με απασχολεί αυτό. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μια από τις χαρές του περιπτέρου όταν πήγαινα σχολείο, θα κατέληγα στα Haribo (αρκουδάκια, βατόμουρα ή κοκα-κόλες) ακριβώς γιατί τα τιμούσα συγκριτικά πολύ λιγότερο με τα κιλά πατατάκια, γαριδάκια, φουντούνια, δρακουλίνια. Τότε. Τώρα, ομολογώ πως ακόμα δεν έχω χορτάσει τα Haribo. +1 στα σούπερμάρκετ που φέρνουν τις γιγαντιαίες συσκευασίες.


Εσείς με ποια snacks είχατε εμμονή όταν ήσασταν μικροί;


πηγή:  http://www.cosmo.gr/