Ίσως "έφταιγε" ότι ο χώρος μού ήταν οικείος. Είχα ξαναβρεθεί στο στούντιο του Μιχάλη, λίγο μετά την πρώτη του συναυλία στο Gagarin ενάμιση χρόνο πριν. Ήταν η πρώτη φορά που τον γνώριζα από κοντά. Η ουσία παραμένει ίδια. Κάθεσαι στον καναπέ μαζί του και ξεχνάς ποιος είναι. Είναι μόνο ο Μιχάλης, με τα γυαλιά της μυωπίας του, τη φόρμα και τα αθλητικά, με τον κατακίτρινο Πίου να χοροπηδάει σιωπηλός στο κλουβί του, με την κονσόλα που θυμίζει πιλοτήριο αεροπλάνου και στην οποία έχει γράψει τα μεγαλύτερα σουξέ του (και χιλιάδες -όντως, χιλιάδες- ακόμα τραγούδια), με τη replica ενός ελικοπτέρου στο τραπεζάκι στη γωνία.
Ο ίδιος Μιχάλης που έχει γράψει το S.A.G.A.P.O. που "γκρεμίζει" ακόμη και σήμερα τα μαγαζιά που το παίζουν. Αυτός που με μια περίεργη στολή και ένα κάτι σαν χορευτικό πήρε τη 17η θέση στη Eurovision στην Εσθονία και έκανε τα μεσημεριανά να εκπλαγούν με τον ίδιο τους τον εαυτό για το πόσο παραπάνω από το καθιερωμένο υπερβολικό ασχολήθηκαν με τον... θεσμό το 2002. Αυτός που γέμιζε τα γήπεδα τη δεκαετία του '90 τραγουδώντας ένα είδος που κι ο ίδιος δυσκολεύεται να ορίσει ("να το πούμε ποπ από το popular;" θα σκεφτεί φωναχτά πιο μετά).
Δύο πράγματα είναι τα ίδια με την τελευταία φορά που τον είδα. Μια συναυλία στο Gagarin που είναι πάλι το διακύβευμα (μην ξεχνάς ότι με 10 ευρώ μπορείς να πάρεις 1 εισιτήριο και 1 ποτό της επιλογής σου) και ο υπνωτικός, αέριος τρόπος του να δίνει ένα βάθος οικειότητας στη σχέση μας με αποτέλεσμα να τον νιώθω μόνο φίλο μου. Ούτε καν γνωστό μου. Καμία υπερβολή.
Έτσι εξηγείται άλλωστε ότι πέρασα 4 ώρες μαζί του, ότι συζητήσαμε για τα χαρακτηριστικά των Κριών μαζί με την Κωνσταντίνα, ότι μου αποκάλυψε πως μέχρι τα 16 έπαιζε μπάλα στα τσικό του Ολυμπιακού, με ένα σύντομο πέρασμα από το εφηβικό με προπονητή τον Υφαντή.
Ο Μιχάλης είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να ακούσω να υποστηρίζει ότι "τα έχει ζήσει όλα" και α) να είμαι σίγουρος ότι δεν το λέει με καμία φούρια να με κάνει να το πιστέψω και β) να τον πιστέψω. Αυτός είναι. Με το όχι ακριβό του αυτοκίνητο, με ένα τσουβάλι χρυσούς δίσκους (δεν θυμάται καν πόσους δίσκους ακριβώς έχεικυκλοφορήσει, "μάλλον πάνω από 20" υπολογίζει ψιλοαόριστα), με την μανία να κάνει ακόμα καλύτερο και με τον φόβο ότι αν τον ενημερώσει κάποιος ότι είναι είδωλο, θα παρεξηγηθεί και δεν θα του ξαναμιλήσει. Δεν τον ενημέρωσα από κοντά.
Αντίθετα, μάλλον εκμεταλλευόμενος την αμοιβαία συμπάθεια, τον ρώτησα για όλα όσα του καταλογίζουν διάφοροι χωρίς να τον ρωτήσουν πρώτα και για όσα ίσως δεν ρωτήθηκε (ή σίγουρα δεν απάντησε) ποτέ. Σαν να προσπάθησα να τον φέρω σε δύσκολη θέση. Πήρα τις απαντήσεις μου. Αλλά, σιγά μην ερχόταν σε δύσκολη θέση.
The issue: Οι ισχυρισμοί ότι τα live του δεν είναι... live ως επί το πλείστον
Η απάντηση: "Ποτέ δεν είχα μια απόλυτα live μπάντα"
"Από τότε που ξεκίνησα εδώ και 23 χρόνια, από την πρώτη συναυλία που είχα κάνει στο Λυκαβηττό το 1990 (ή ήταν το '91;), συνδύασα το κομπιούτερ με τους μουσικούς. Ποτέ δεν είχα μια απόλυτα live μπάντα και ο λόγος ήταν ότι εγώ ήμουν πάντα αυτός που έφτιαχνε τα κομμάτια και όλες τις ενορχηστρώσεις. Από την πρώτη νότα μέχρι το τέλος. Επειδή έχω μανία με το να τα φτιάχνω και να τα γράφω όλα εγώ, θέλω το αποτέλεσμα στη συναυλία να ακούγεται ΕΤΣΙ και να μην αλλοιώνεται.
Η φωνή μου είναι πάντα live και υπάρχουν όργανα που παίζουν εκείνη τη στιγμή. Αλλά όταν πχ. χρησιμοποιώ 15 keyboards ή βιολιά από κάτω, ακούγονται πράγματα που δεν υπάρχουν πάνω στη σκηνή και παίζουν μέσα από κομπιούτερ. Δεν ξέρω τι εννοεί ο κόσμος ως playback, αλλά αυτό που ακούει στις συναυλίες είναι 100% εγώ. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κάνουν καλύτερη ή χειρότερη τη δουλειά μου".
The issue: Ο προσδιορισμός του ως καλτ
Η απάντηση: "Υπήρξα πάντα καινοτόμος. Γραφικός δεν υπήρξα ποτέ"
"Θα προτιμούσα αυτή τη λέξη να την ακούσω στα ελληνικά. Ειλικρινά είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει. Ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει για σένα και ειδικά αν δεν σε έχει γνωρίσει. Εγώ ασχολούμαι με κάποιον μόνο αν έχω λόγο να ασχοληθώ μαζί του για κάτι καλό. Με κάποιον που δεν μ' ενδιαφέρει, δεν ασχολούμαι.
Καλτ για μένα είναι ό,τι λέει το λεξικό. Πάντως όχι αυτό που εννοείται εδώ. Να το πούμε 'γραφικός'. Αυτοί που λένε κάτι τέτοιο είναι μάλλον ηλίθιοι και απλά θέλουν να πουν κάτι κακό. Ας βρουν κάτι άλλο για μένα. Γραφικός δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε στον τρόπο σκέψης, ούτε στην εμφάνισή, ούτε στις πράξεις μου, ούτε στις επιλογές. Υπήρξα πάντα καινοτόμος. Κάνω πράγματα σημερινά και ίσως αυριανά και δεν βρίσκω κάπου αυτή τη λέξη. Εκτός αν νομίζουν ότι είμαι κολλημένος στα 80s, που δεν είμαι, αλλά δεν το βρίσκω και κακό για όποιον είναι. Αν βγω και χαρακτηρίσω κάπως τις ελληνικές ταινίες του '50 χωρίς να έχω ζήσει στην εποχή, θα είμαι πολύ στούρνος.
The issue: Ο Ρακιντζής ήθελε να ξαναβγεί στο προσκήνιο μέσω Eurovision
Η απάντηση: "Αν ήθελα να υπάρχω στο προσκήνιο, θα ήμουν σε κέντρα και θα τραγουδούσα"
"Ούτε βγήκα ούτε μπήκα ποτέ στο προσκήνιο. Aνέκαθεν γνώριζα τι γίνεται. Ξέρω ότι για να είσαι μέσα στα πράγματα και να πουλάς, πρέπει να υπάρχεις σε ένα χώρο, να τραγουδάς κάπου, να υπάρχουν αφίσες σου στο δρόμο. Ούτε πήγα στη Eurovision για να κάνω καριέρα στο εξωτερικό. Αυτά είναι μπούρδες. Είχα τόσους άλλους τρόπους. Κανείς δεν έχει κάνει καριέρα στο εξωτερικό από τη Eurovision"
The issue: Ο σημερινό μύθος, το S.A.G.A.P.O.
Η απάντηση: "To τραγούδι αυτό ήταν ένα one-night stand"
"To τραγούδι αυτό ήταν ένα one-night stand. Tο έκανα μέσα σε ένα βράδυ. Έγραψα τη μουσική και το στίχο με σκοπό να το στείλω στη Eurovision. Ήθελα να ακουστούν κάποιες ελληνικές λέξεις.
Ουσιαστικά, η δεύτερη πιο δημοφιλής (γέλια). Μη με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω, έφαγα καρεκλιά και είπα θα το στείλω στη Eurovision.
Γενικά σε ό,τι έχω κανει, δεν έχω να δώσω εξήγηση. Όχι δεν οφείλω, δεν έχω. Δρω μόνο αυθόρμητα, επειδή είμαι και Κριός. Δεν με ενδιαφέρον τα λάθη. Δεν τα καταλογίζω ως λάθη. Βλέπω ότι αυτό ήθελα να κάνω και αυτό έκανα. Δεν μετανιώνω ποτέ και για τίποτα. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως αν πεις Eurovision σε κάποιον, θα σου πει Ρακιντζής, δεν θα σου πει άλλον. Και δεν φταίω εγώ γι' αυτό.
Ας πούμε ότι κάθε κομμάτι έχει τη δική του τύχη. Αυτό είχε την τύχη να κάνει το σαματά. Υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να μην κάνει τόσο χαμό, να υποσκιαστεί"
The issue: Η αβάσταχτη ελαφρότητα(;) του στίχου στο "Είσαι σαν κουνέλι"
H απάντηση: "Τολμάω με αυτό το στίχο για τα ελληνικά δεδομένα και χαρακτηρίζομαι πολύ ελαφρύς. Κι αυτό μ' αρέσει".
"Ακόμα και το "Κουνέλι" είναι ένα κομμάτι που με χαρακτηρίζει, είναι πολύ παρεξηγημένο. Υπάρχει η ιστορία ακριβώς αυτού που λέει, ούτε μία λέξη σάλτσα. Κάποιος μπορεί να σε κρίνει επειδή ένα κομμάτι λέει "είσαι σαν κουνέλι" και ο ίδιος λέει "wow" όταν ακούει μια μπουρδοφιλοσοφία χωρίς να ξέρει καν τι εννοεί. Για μένα είναι δείκτης το "Κουνέλι". Αν ο άλλος με κρίνει από αυτό, καταλαβαίνω με τη μία και τι είναι. Αυτό το τραγούδι μου 'χει αποκαλύψει πολλούς γύρω μου.
The issue: Η σχέση του με τη Σοφία Αρβανίτη. Φίλοι, ζευγάρι ή μόνο συνεργάτες;
Η απάντηση: "Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει πάντα και φωτιά"
"Με ρωτούσαν συνέχεια σε συνεντεύξεις αν ήμουν ζευγάρι με τη Σοφία, αλλά δεν ήθελα να επεκτείνομαι σε αυτό το κομμάτι. Για τον κόσμο πάντα ήμασταν συνεργάτες. Τα άλλα είναι προσωπικό θέμα. Ποτέ δεν ήθελα να κάνω καριέρα μέσα από τις φήμες. Με τη Σοφία έχουμε ζήσει αυτό που λέμε "χρυσές εποχές".
Έχουμε κάνει πάρα πολύ όμορφες συνεργασίες, είμαστε ακόμα πολύ φίλοι, έχουμε περάσει ένα κομμάτι της ζωής μας που η μουσική είχε μια άλλη διάσταση και άλλη επικοινωνία με τον κόσμο. Ο κόσμος τότε ζούσε απόλυτα το τραγούδι.
The issue: Το τραγούδι με το οποίο ξεκίνησαν όλα
Η απάντηση: "Με το 'Μωρό μου φάλτσο' συστήνομαι ως Μιχάλης"
"Είναι ένα ποπ τραγούδι της εποχής, στην οποία δεν ήμασταν και πολύ συνηθισμένοι σε αυτά. Είναι το πρώτο κομμάτι που έκανα απόπειρα να γράψω ελληνικό στίχο. Μέχρι τότε ασχολιόμουν μόνο με αγγλόφωνα τραγούδια. Δεν ήξερα πώς θα βγω να το τραγουδήσω.
Ένιωθα ότι προδίδω ό,τι αγαπούσα μέχρι τότε. Αλλά από την άλλη είπα, 'αυτό δεν είμαι εγώ'; Δεν είμαι κάποιος άλλος άνθρωπος, δεν με έβαλε άλλος να το κάνω. Έγραψα τη μουσική, τους στίχους και πήγα στο στούντιο να το τραγουδήσω.
Ξεκινάω με ένα ερωτικό τραγούδι γιατί θεωρώ ότι το μόνο αληθινό στις σχέσεις των ανθρώπων είτε είναι αγάπη, μίσος, οτιδήποτε, και αυτό που καθορίζει τις ζωές μας και την καθημερινότητα. Ναι, γράφτηκε για κάποια συγκεκριμένη το φάλτσο.
Άφησα τα μηνύματα απ' έξω. Στα 80s άνθιζε ένα πολιτικό τραγούδι από τη μεταπολίτευση και μετά που δεν εκτιμούσα καθόλου ούτε ως μουσική ούτε ως στίχο, γιατί πήγαινε να εκμεταλλευτεί μια κατάσταση. Σήμερα που έχουμε κρίση, δεν θα έλεγα ένα τέτοιο τραγούδι. Το "Δεν πάμε καλά" δεν θα το πω στο live γι' αυτόν το λόγο.
Πριν ξεκινήσει η κρίση είχα γράψει ένα τραγούδι που την προέβλεπε -στον προηγούμενο δίσκο μου-, το "Την τύχη μου γαμώ". Το τραγούδι περιγράφει κανονικά αυτό που γίνεται σήμερα, πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση. Τώρα δεν θα το έπαιζα. Δεν θέλω να είμαι καιροσκόπος στη μουσική"
The issue: Στο Gagarin, θα ακούσεις όλα του τα σουξέ. Λίγο μεταλλαγμένα
Η απάντηση: "Θέλω να αισθάνομαι ότι σήμερα κάνω κάτι διαφορετικό απ' ό,τι χθες. Κι ας μην είναι αρεστό. Παίρνω το ρίσκο".
Δεν το κάνω με τη διάθεση για ψυχρολουσία ή να κάνω τον έξυπνο. Όταν βγαίνω να παίξω κομμάτια που έχω πάντα μες στο ρεπερτόριο και το κάνω όπως τότε, θα αρχίσω να θυμάμαι πράγματα και θα προβληματιστώ. 'Τι μεσολάβησαν όλα αυτά τα χρόνια'. 'Κάνω ακόμα τα ίδια με τότε'; Και τα βάζω με μένα.
Το ξέρω ότι δεν είναι ευχάριστο για κάποιον που περιμένει να τα ακούσει το "Τι σου λείπει" όπως είναι. Είναι από τα λίγα που δεν είχα αλλάξει, αλλά μετά από μάχη με τους συνεργάτες μου το άλλαξα και αυτό. Το παίζω σε 3 διαφορετικές βερσιόν για να μην χαλάσω ούτε το δικό μου ούτε το δικό τους χατήρι"
The issue: Η μεγάλη επιστροφή στο Gagarin
Η απάντηση: "Δεν υπάρχουν πολλοί χώροι στην Αθήνα για το είδος της μουσικής που παίζω".
"Δημιουργήθηκε ένα πολύ καλό παρελθόν με το Gagarin. Εκτός του ότι το περσινό live ήταν μια καταπληκτική βραδιά. Έχει μεσολαβήσει μια καινούργια δουλειά, κάπου έπρεπε να παρουσιαστεί, και το Gagarin είναι ό,τι πρέπει. Το τελευταίο cd έχει πολλά από τα παλιά κομμάτια, τα μεταλλαγμένα όπως τα λέω.
Το οπτικό είναι τελείως διαφορετικό από πέρυσι. Άλλη τεχνοτροπία, έχει δουλευτεί πάρα πολύ και ελπίζω να μας κάτσει. Θα υπάρχει μια συνύπαρξη με vjs στη σκηνή".
The issue: Η στολή του τελικού της Eurovision
Η απάντηση: "Οι στολές αυτές δεν υπάρχουν πουθενά και τις φτιάχνει μια γαλλική εταιρία για την Europol και για διάφορες αστυνομίες της Ευρώπης. Ήταν δική μου επιλογή".
"Η στολή ήταν δική μου ιδέα. Ποια είναι η αλήθεια; Εμένα μου άρεσε πάντα αυτή η δυναμική παρουσίαση, μέσα από μια πιο κινηματογραφική, virtual προσέγγιση. Ήταν μέρος του show. Κι επειδή δεν είμαι άνθρωπος ούτε του χορευτικού ούτε των σχεδιαστών μόδας, αλλά ενός πιο σκληρού profile, συνδύασα κάποιες κινήσεις που ξέρουμε όλοι από τους τσολιάδες με κάτι το πιο στρατιωτικό.
Τη στολή τη ζήτησα πρώτα από την ίδια την εταιρία, αλλά μου είπαν ότι μάλλον αστειεύομαι. Έτυχε και την είχαν στείλει τότε ως δείγμα στην Ελλάδα και τελικά τις δοκίμασα εγώ με την ευγενική χορηγία του αρμόδιου Υπουργείου"
The issue: Ποιο είναι επιτέλους το είδος που εκφράζει τον Ρακιντζή;
Η απάντηση: "Θέλω η μουσική που ακούω να έχει κάτι σκληρό. Δεν μ' αρέσουν τα νιανιά, αν κι έχω κάνει κι εγώ τέτοια κομμάτια"
"Στη μουσική πάντα ρίσκαρα. Όταν αποκτούσα φίλους που αγαπούσαν κάτι, πάντα έφευγα. Πάντα το άλλαζα. Είναι προσωπική ανάγκη, ειλικρινά δεν μπορώ να κάνω τα ίδια. Αυτή την εποχή ασχολούμαι με μουσική που είναι πολύ δύσκολο να ακούσει κάποιος. Δεν είναι μια εύπεπτη μουσική.
Ακούω hardstyle και hard bass ηλεκτρονική μουσική. Έχω περάσει τις φάσεις μου, γι' αυτό ξεκίνησα με σκληρό ροκ. Θέλω δυναμισμό στη μουσική. Ίσως να βγάζω και το άχτι μου μέσα από αυτό. Το hardstyle μπορεί να είναι και το thrash metal του σήμερα. Με άλλη νοοτροπία, παιγμένο αλλιώς. Βγάζει αυτό που έβγαζε στους πιτσιρικάδες το thrash metal"
The issue: Η σχέση του με τους fans
Η απάντηση: "Ποτέ δεν προσπάθησα να το παίξω τραγουδισταράς"
Πιστεύω πως όλα αυτά τα χρόνια, ό,τι κι αν έχει γίνει, είχα μια πάρα πολύ ειλικρινή σχέση με τον κόσμο. Δεν προσπάθησα να το παίξω κάπως. Ούτε ποιητής, ούτε τραγουδισταράς. Έχω βρει ένα κώδικα επικοινωνίας μαζί τους.
The issue: Τι είναι επιτυχία;
Η απάντηση: "Πάντα θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχω κάνει κάτι καλύτερο. Έχω περισσότερες απαιτήσεις από εμένα. Αυτό είναι και λίγο διαστροφή"
"Δεν νιώθω ποτέ ότι έχω καταφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Δεν είπα ποτέ 'έχω κοινό, άρα είμαι καλός'. Μπορεί να έχεις τον περισσότερο κόσμο και να είσαι ένας άχρηστος. Μπορεί ο κόσμος να σε επιβραβεύει γι' αυτό που κάνεις και να είναι μια παπαριά. Δεν έχει συμβεί και λίγες φορές.
Δεν λειτουργώ με στόχο την επιτυχία. Μπορεί ένα τραγούδι να έχει τρελή επιτυχία, αλλά αυτό δεν με κάνει αυτόματα καλό μουσικό. Γι' αυτό βρίσκομαι σε έναν συνεχή ανταγωνισμό με τον εαυτό μου. Πάντα θεωρώ ότι η προηγούμενη δουλειά μου ήταν μια βλακεία και μισή και ξεκινάω την επόμενη λέγοντας 'αυτή τη φορά θα κάνω κάτι καλό'. Κι αυτό κάνω μέχρι σήμερα.
Ακόμα και τώρα προσπαθώ να κάνω κάτι καλύτερο από τον προηγούμενο. Δεν έχει σημασία αν κάποια κομμάτια έμειναν κλασικά. Δεν θέλω να τα υποβιβάσω, εγώ όμως σαν δημιουργός τα βλέπω από άλλη σκοπιά"
The issue: Πόσο καλός μουσικός είναι ο Μιχάλης Ρακιντζής;
Η απάντηση: "Ποτέ δεν γίνεσαι καλός μουσικός"
"Πιστεύω ότι θέλω να γίνω, αλλά δεν φτάνει μια ζωή για να τα καταφέρεις. Δεν είναι κάτι που έχει τέλος. Και να φτάσεις ποτέ κάπου σε ένα είδος, σίγουρα θα είσαι άσχετος σε κάποιο άλλο. Θα ήθελα να ταξιδεύω σε όλα τα είδη της μουσικής. Να μάθω ό,τι μπορώ. Τα λατρεύω όλα τα είδη αρκεί να έχουν μια αλήθεια. Για μένα είναι όλα μουσική. Και τα λαϊκά, αν και άρχισα μεγάλος να τα γνωρίζω.
The issue: O Ρακιντζής είναι ένας πραγματικός ροκ σταρ
Η απάντηση: "Όταν μιλάμε για ελληνικό ροκ, παθαίνω ένα σοκ"
"Κάθε φορά που ακούω για ελληνικό ροκ, ψάχνομαι, αναρωτιέμαι τι είναι το ροκ, αν έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου, το παίρνω από την αρχή. Τα πράγματα έφταναν πάντα από το εξωτερικό με έναν παραμορφωτικό φακό. Ίσως σήμερα είναι διαφορετικά λόγω του ίντερνετ. Μπορείς πλέον να δεις αυτό που ακούς, ποιοι το πρεσβεύουν, πώς γίνεται ζωντανά, με τι όργανα. Είναι σαν να είσαι εκεί.
Πριν από αυτό, όλα έφταναν με έναν παραμορφωτικό φακό. 'Έχω παραμόρφωση στην κιθάρα; Είμαι ροκ. Βαράω τα τύμπανα έτσι; Είμαι ροκ. Έχει μαλλιά; Είναι ροκ'. Υπήρχαν αυτά τα κριτήρια που δεν έχουν καμία σχέση με τη μουσική βέβαια.
The issue: Πόσο πολύ πόνεσε από τις γυναίκες κατά τη διάρκεια των 80s;
Η απάντηση: "Έχω πληγώσει μάλλον περισσότερο απ' όσο έχω πληγωθεί"
"Το 99% των κομματιών μου είναι βιωματικά. Ο έρωτας αν δεν έχει και το κομμάτι της πίκρας και είναι μόνο μες στην καλή χαρά, σταματάει να είναι έρωτας. Κάποια στιγμή θα θεωρείς μεγάλο έρωτα αυτόν που σ' έκαψε. Δεν είναι κακή περίοδος τα 80s ούτε είχα μόνο ερωτικές απογοητεύσεις. Δεν τραγουδάς μόνο για τη σχέση που έχεις κάποια στιγμή. Μπορεί για κάτι παλιότερο, για μια εμπειρία φίλου που έχεις ακούσει.
Σχετικά με τον έρωτα και τα αισθήματα, αυτό που είναι πάνω απ' όλα είναι ότι έχω διάθεση να το καταλάβω, να το συζητήσω και να το περιγράψω μέσα από μουσική. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, άκουγα πάρα πολλά από αυτά τα γνωμικά για τις γυναίκες, αλλά πάντα τα θεωρούσα πρόχειρες γενικολογίες. Μεγαλώνοντας βλέπω ότι έχουν και μια δόση αλήθειας.
Πιθανόν έχω πληγώσει περισσότερο τις γυναίκες απ' ό,τι έχω πληγωθεί. Το σίγουρο έιναι ότι δεν το έκανα επίτηδες. Εκτός από ειδικές περιπτώσεις, δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι που πληγώνουν. Όταν αγαπάμε κάποια επειδή το επιλέξαμε, δεν είναι υποχρεωτικό να μας αγαπάει κι αυτή. Και αντίστροφα.
The issue: Η συνεργασία με τον Ian Gillan
Η απάντηση: "Με τον Gillan, ήταν μια ιστορική συνεργασία για άλλους λόγους"
"Γιατί συνεργάστηκα με έναν άνθρωπο με τεράστια φήμη από μια μπάντα που γούσταρα πιτσιρικάς. Ούτε κι εγώ ξέρω καλά καλά πώς έγινε. Είχε έρθει στην Ελλάδα, έκανε κάποιες συναυλίες, κάτι δικό μου άκουσε στην εταιρία και μας έφεραν σε επαφή. Ο μεσολαβητής ήταν ο Μάνος Ξυδούς που δούλευε στην EMΙ εκείνη την περίοδο και ακολούθησε αυτό που ξέρουμε.
Έχουμε να τα πούμε 2-3 χρόνια, αλλα επειδή έχουμε κάνει αρκετή παρέα, θεωρώ ότι όλοι οι φίλοι χάνονται για κάποια στιγμή. Φίλους από το χώρο δεν έκανα ποτέ. Καλές σχέσεις ναι. Έχω φίλους από το δημοτικό, καινούργιους που δεν έχουν καμία σχέση ούτε με το χώρο ούτε με δημοσιότητα και δεν θα έκανα επιλογές φίλων με βάση επαγγέλματος.
The issue: Ο Μιχάλης είναι άλλος ένας καλλιτέχνης με τις ιδιαιτερότητές του
Η απάντηση: "Δεν θέλω να ανήκω στους καλλιτέχνες"
"Γενικά δεν είμαι καθόλου καλλιτέχνης. Δίνεται ένας ορισμός για μια ομάδα ανθρώπων και βλέπεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό.
Ποιοι είναι οι συνάδελφοί σου όμως; Όποιος κρατάει ένα στιλό είναι συγγραφέας; Είμαι ο Μιχάλης που κάθεται στον προσωπικό του χώρο, πολύ ευχαριστημένος με αυτό που κάνει, γιατί έτυχε αυτό που αγάπησε να το κάνει επάγγελμά και είναι ευγνώμων γι' αυτό.
Και μόνο αυτό, πρέπει να μου αρκεί. Μου έδωσε πολύ όμορφες στιγμές η μουσική. Και οι πιο όμορφες, δεν ήταν στα live, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στις συνεντεύξεις. Ήταν μοναχικά, μέσα στο στούντιο, να σκέφτομαι διάφορα και να περνάω τις ομορφότερες στιγμές μόνος μου. Αυτό έχει σημασία για μένα, να περνάω καλά. Αυτό είχε πάντα σημασία.
πηγή: http://www.cosmo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου